آرمان جاویدان

غلامحسین بنان

هشتم اسفند ۱۳۶۴ غلامحسین بنان در تهران درگذشت : «خواننده هنرمند باید مرفه باشد ولی اگر همش به اندیشه بازرگانی باشد ، دیگر نمی‌تواند درست بخواند».

غلامحسین بنان در سال ۱۲۹۰ در تهران زاده شد . مادرش نجیب‌زاده و پدرش پیشکار مالیاتی بود : «مادرم پیانو می‌زد و پدرم آوای خوبی داشت ولی از پیشه اش می‌ترسید و بد می‌دانست که من دنبال کار موسیقی بروم . دلگرم کننده اصلی‌ام مرتضی نی‌داود ، آموزگار موسیقی خواهرانم بود اما دستگاه ها را نزد یک آخوندی به نام ضیاء الذاکرین یاد گرفتم . همه این کارها پنهانی بود».

پس از پایان دبیرستان در وزارت کشاورزی به کار گمارده شد و به اهواز رفت و زمان کوتاهی هم منشی سرپرست اداره کل خوار و بار بود : «از بچگی هنگامی که خواهرانم آموزه‌هایی که درویش خان می‌داد یادشان می‌رفت ، من با سوت می‌زدم و زمزمه می‌کردم که این گوشه اصفهان را یادتان رفت بزنید».

۳۳ ساله بود که به تهران بازگشت ، با علینقی وزیری آشنا و سپس خویشاوند شد و به هموندی "انجمن موسیقی ملی" درآمد و با ارکستر آنها چندین برنامه در شهرهای گوناگون اجرا کرد و به رادیو راه یافت . 44 ساله بود که از نخستین خوانندگان برنامه نوبنیاد "گل‌ها" در رادیو ایران شد و بیش از ۳۰۰ آواز و ترانه ویژه این سری برنامه‌ها خواند. او نخستین خواننده ایرانی بود که نت آموخت و آن را در آموزش آواز به شاگردانش اندر کرد . افزون بر این با پیشرفت فن‌آوری ضبط و پخش آوا ، آرام‌خوانی و تحریرهای نرم را جانشین فریادخوانی کرد و بیان کلام در جا و دستگاه شایسته را برجسته ساخت : «تکه بی کلامی روح‌الله خالقی به نام گل‌ریزان ساخته بود ، پیشنهاد کردم که جای کلام در برخی بخش‌ها تهی است . چامه را ساختند و شد بهار دلنشین».

آوای مخملین او آنچنان گیرا بود که آهنگساز و آهنگ‌آرا ، گاه همراهی هیچ سازی را بایا نمی‌دانستند . نمونه چنین اثری "دیلمان" در گل‌های رنگارنگ شماره ۲۱۷ است.

۵۵ ساله بود که به نشان واخواست به "راهیابی ابتذال به فضای موسیقی" کارش را کنار نهاد و دیگر جز در محفل‌های خودمانی نخواند و ناگریز آموزش هم نداد . غلامحسین بنان در ۷۴ سالگی در زادگاهش درگذشت.