آرمان جاویدان

عباس کاتوزیان در خانواده ای توانگر در تهران زاده شد. پدرش از سیاستمداران بلندپایه بود و خط خوبی داشت. مادرش را در دوسالگی از دست داد. از کودکی شیفته نقاشی بود و به هنرستان نقاشی کمال‌الملک رفت. او این هنر را نزد استادان آن زمان ، حسین‌خان شیخ و استاد اولیاء آموخت و از دومین نسل نقاشان پس از کمال‌الملک به شمار می‌آید. بیشتر آثارش در مکتب رئالیسم و اکسپرسیونیسم بود که در بیش از ۶۰۰ اثر بر جای گذاشته است. می‌گفت: "آنچنان نقاشی کرده‌ام که شمار درستشان یادم نیست. در ۱۳ ۱۴ سالگی آنچنان انرژی کار کردن داشتم که روزی یک تابلو می‌کشیدم . سبک ویژه؟ نه این سوژه و انگیزه نقاشی است که دیسه اثر را تعیین می‌کند".

از ماندگارترین آثارش "دختر کردی" است که مانند بیشتر کارهایش پرتره و فیگوراتیو است و او را در شمار چیره‌دست‌ترین نقاشان ایرانی جای داده است. او همیشه می گفت :" شیفتگی من ایران و آیین‌ها و سنت‌های این سرزمین کهن است".

درونمایه‌های دیگر کار او زرتشت ، شهریار ، اعتیاد و تهیدستی است و ویژگی کارش بهره‌وری از مدل زنده به جای پرهام(طبیعت) بی‌جان است.

۲۶ ساله بود که ازدواج کرد و هوده آن دو دختر بود . ۳۵ ساله بود که یکی از آثارش در مجلس شورای ملی در کنار کارهای کمال‌الملک جای گرفت. چندی همیار دبیرستان کمال‌الملک را بر دوش داشت و سندیکای گرافیست را پیش از انقلاب پایه ریخت. آثار او در موزه‌های روامند جهان مانند موزه بوداپست و موزه شاهی لندن نگهداری می‌شوند. او در کنار هنر، دوستدار ورزش باستانی ، گردآوری آثار کهن و کوهنوردی نیز بود.

۱۴ ساله بود که به زورخانه حاج وزیری می‌رفت و و این کار را تا پایان زیوشی در کنار پیاده‌روی بلندمدت بازمی پیمایید. شوخ‌ سرشت بود، آشپزی می‌کرد و گل و گیاه هم پرورش می‌داد.

22 فروردین ۱۳۸۷در تهران درگذشت. او به هنگام مرگ ۸۵ سال داشت.