آرمان جاویدان

دکتر ماندانا رمضانی

بیماران دچار آلزایمر دچار دگر شدن منش خود می‌شوند . به روال نرمال شاید منش تک ها با افزایش سال کمی دگر شود، ویک(اما) دگر شدن منش در تک دچار به بیماری آلزایمر می‌تواند سخت تر باشد. بیماری آلزایمر آغازی پله پله و خاموش دارد و شاید چندی پروایی را به خود نرباید و پنداشته شود این دگر شدن ها بخشی از روند پرهامی(طبیعی) پیری است. پروا نکردن به نشانه‌های این بیماری تشخیص دیر هنگام آنرا به دنبال خواهد داشت.

یکی از نخستین نشانه‌های این بیماری اختلال حافظه است. این زمینه به اندازه‌ای که در کارهای روزانه دشواری پدیدار کند می‌تواند نشانه‌ دچاری به آلزایمر باشد . تک های بِکارا(معمولی) شاید یک دیدار ، ‌نام همکار یا شماره تلفن دوستی را فراموش کنند و سپس به یاد آورند ، ویک تک دچار بیماری آلزایمر ، بیشتر پرسمان ها به ویژه آبشخورهایی که به تازگی پیش آمده را فراموش می‌کند و هرگز به یاد نمی‌آورد.

دشواری در انجام کارهای بِکار(معمول) نیز دومین نشانه آلزایمر به شمارمی‌رود . تک پرکار شاید گاهی دچار حواس پرتی شود . نمونه وار هویجی که برای پخت در کنار پزای(غذای) تباری(اصلی) پخته است روی اجاق جا بگذارد و تا پایان خوردن پزا هم به یاد نیاورد ، ویک تک دچار آلزایمر ، کم کم توانایی پخت پزا به شیوه پیشین را از دست می‌دهد و گاهی نیز فراموش می‌کند که پزا خورده است!

ناتوانی در سخن گفتن نیز سومین دشواری ای است که برای دچاران به این اختلال پدیدار می‌شود . برای همه تک ها پیش می‌آید که در یافتن لغاواژه های شایسته دچار دشواری شوند ، ویک تک دچار آلزایمر گاهی واژه های ساده را از یاد می‌برد و واژه های نادرست را جایگرین می‌کند . در هوده(نتیجه) پاره سخنان او درنیافتنی می‌شوند . بازندانی های(اشتباهات) دستوری و ناتوانی دنبال کردن یک زمینه نیز از دیگر نشانه‌ها به شمار می‌روند.

گم کردن زمان و جا نیز نشانه‌ای است که می‌تواند زنگ خطر آلزایمر باشد . گاهی شاید تک ها روزهای هفته ، سالمَه(تاریخ) روز یا وایست(مقصد) خود را فراموش کنند ، ویک دوباره با کُنایش(تمرکز) آن‌ها را به یاد بیاورند . تک دچار آلزایمر شاید در خیابان راه خود را گم کند و نداند که چگونه آنجا رفته است یا ناگریز نتواند از آنجا راه خانه خود را بیابد.

ناتوانی یا کاهش داوری نیز یکی از نشانه های ده گانه آلزایمر است . شاید تک دچار به بیماری عفونی رفتن به پزشک را به درنگ بیندازد ، ویک سرانجام این کار را می انجامد . تک دچار آلزایمر نه دشواری های خود را دریافت می‌کند و نه رفتن به پزشک را دربایست می‌داند همچنین اختلال در گزیر(تصمیم)‌گیری‌های ساده مانند پوشیدن جامه زمستانی در گرمای تابستان از دیگر نشانه های هشدار دهنده است.

دشواری در اندیشیدن ویری(ذهنی) نیز برای بیماران آلزایمر پدیدار می‌شود. گاهی شاید تک ها رسیدگی به حساب‌های مالی خود را دشوار بدانند  ، ویک تک دچار بیماری آلزایمر ، کم کم ارقام را فراموش می‌کند و نمی‌داند با آن‌ها چه کند!

افزون بر این آبشخورها ،  جابجا گذاشتن اجسام را نیز در نگر داشته باشید. هرکس شاید کلید یا کیف پول خود را سرجایش نگذارد ویک تک دچار بیماری آلزایمر شاید اجسام را در جایی نابربسته بگذارد. نمونه وار گذاشتن اتو در فریزر یا فَنگام(ساعت) مچی در قندان.

دگر شدن در حالات و رفتار نیز باید کوشنده(جدی) گرفته شود. شاید همه گاهی غمگین یا بد خوی باشند ویک(اما) در تک های دچار بیماری آلزایمر ، خوی بیمار می‌تواند به تندی دگر شود و بدون هیچ شُوندی(دلیلی) ، آرامش به اشک و خشم دگر دیس گردد.

برابر آگاهی رسانی انجمن آلزایمر ، بیماران دچار آلزایمر دچار دگرگونی هایی در منش می‌شوند. شاید منش انسانهای تندرست با افزایش سال کمی دگر شود ؛ ویک منش در تک های دچار بیماری آلزایمر می‌تواند سخت تر باشد. این دگرگونی ها سردرگمی ، ترس و بدبینی ، تنهایی گزینی، ناواگردانی(بی تفاوتی) یا نمود رفتارهای ناشایست را در بر می گیرد.

از دست دادن انگیزه نیز باید کوشنده(جدی) گرفته شود. تک ها شاید از کار خانه ، کارهای پیشه ای یا خویشکاری های(وظایف) فراهمادی(اجتماعی) خسته ‌شوند ویک سرانجام و پس از کمی آسودن دوباره انگیزه‌های خود را پیدا می‌کنند. در تکی که دچار آلزایمر شده شاید نسبت به رویدادها و پیرامون زندگی و خانواده‌ خود ، آزگارا ناواگردانی(بی تفاوتی) دیده شود.