آرمان جاویدان

کد خبر: ۲۵۶۸۷۹۰۵

روشن نمایی :

 در ویرایش این نوشته،  ما از نسک (کتاب) «پارسی بگوییم، تازی نگوییم» ، برای سره نویسی واژه های تازی به پارسی بهره گرفته ایم.

اوستیا میانبندی (منطقه ای) است که در دو سویه رشته کوه های قفقاز جای گرفته و مردمان این میانبند ایرانی تبار هستند و به زبان اوستیایی یکی از زبان های ایرانی خاوری از خانواده هندواروپایی سخن می گویند. با هستی زیبایی زاب(وصف) ناپذیر این میانبند و مردم خونگرم و مهمان نواز این سرزمین، کمتر کسی از روس ها برای آسودن به این نقطه رهنوردی می کنند.

اینجا سرزمینی است که خود را ایرونی یا اِرونی می نامند و هنگامیکه از برزنی ها(محلی ها) می پرسید به چه زبانی سخن می گویید، در پاسخ می گویند به زبان ایرونی. آثار باستانشناسی و هنبازی های فراوان فرهنگ این مردم با پشته ایران و آسیای مرکزی اثبات کننده رخنه تیره های هندواروپایی و سکاها بوده است. سکاها گروهی از تیره سرمت ها هستند که توانستند نواحی گسترده ای از قفقاز اپاختری (شمالی) چیم(یعنی) دریای آزوف تا دریای مازندران را در اختیار بگیرند. سرمت ها از دید اسطوره ای پسران سلم در شاهنامه فردوسی هستند که برادر ایرانیان و تورانیان بوده اند. آلان ها در بازپی راه تیره های سکاها در قفقاز اپاختری، کم و بیش هزار سال دوام آوردند. از دید تاریخی و باستانشناسی، سکاها، سرمت ها و آلان ها از هم جدا نبوده اند. کوچ و زندگی کوچ نشینی بسیاری از تیره های سکاها را وادار به دگری جا می کند، ویک(اما) در سرزمین قفقاز مرکزی همیشه گروهی ایرانی زبان به جای مانده اند.

چشم انداز کوهستان های گرداگرد با لایه های برفی از همان آغاز زیبایی این میانبند را به رخ می‌کشد. دره کورتاتینسک، دره داریال، دره کارمادون و دره خورشید هر یک منحصر به تک و زیبا، کو ها به رنگ قهوه ای، سرمه ای و خاکی برافراشته و سربلند، مایه نازش مردم این میانبند هستند.